چوب لای چرخ

تقریباً شش ماه از عمر مفید ششمین دوره شورای اسلامی در شهرمان می گذرد. حال می توان اذعان کرد که باگذشت زمان اگر نه برای همه شهروندان اما برای بیشتر #خبرنگاران حاضر در جلسات روزهای سه شنبه صحن تا اندازه زیادی نحوه عملکرد، مرام و مسلک اعضا #واضح و مُبَرهَن شده است.

البته در این بین هستند کسانی که نسبت به عضوهای جدید دورانی است که به #صندلی گرم و نرم شورا تکیه زده اند و احتمالاً پایان عمر این دوره، جشن بازنشستگی آن ها و سپردن صندلی شان به افراد #جوان تر و پر انرژی تر است. بعضی اعضایی که نسبت به سنوات قبل حضورمیدانی شان در سطح شهر و ارتباطشان با مردم کمتر شده است و با قرار دادن خود در زُمره اَقلیت انگیزه شان را برای #تصویب بعضی لوایح که زمانی شوآف و بازی انتخاباتی شان بود مثل احداث پارک بانوان از دست داده اند. و یا حتی در برخی مواقع از ابتدا تا انتهای جلسه چیزی جز سکوت و یا انتقادات کش دار حقوقی از ایشان نمی شنویم و نمی بینیم.این ریز بینی را حتی در زمان هایی می توان تا اندازه #مچ_گیری و گوشه و کنایه نسبت به همکاران قدیمی شان نیز مشاهده کرد.

در اینجاست که از خود می پرسیم فلسفه #وجودی این بزرگواران در شورا چیست؟ حال به دنبال قضاوت صحیح یا ناصحیح بودن رفتارشان نیستیم. اما نکته حائز اهمیت و پرسش اصلی این است که آیا این خدمتگزاران در ادوار قبل نیز در جمع اکثریت چنین #حساسیتی را نسبت به تایید یا عدم تایید لوایح داشته اند یا خیر؟ البته که این وسواس های جدید و سین جیم کردن ها که حتی ترکش های آن #شهردار را نیز بی نصیب نگداشته است ، جهت دار است ، برای #فشار برای #انتصاب بعضی از خودی ها و داماد رئیس فلان حزب و ….

رفتار هایی که مفهوم آن را بیشتر می توان به #چوب لای #چرخ گذاشتن و سنگ اندازی در روند خدمت به مردم تعبیر کرد تا رفع مشکلات شهر ، حال باید عضو بانوی شورای شهر پاسخگو باشد که این رفتار ها و اقدامات و برنامه ها برای #چیست؟